Tadeusz Bór-Komorowski
Gen. Tadeusz Komorowski,
ps. "Bór", "Znicz", "Lawina" (ur. 1 czerwca 1895 w Chorobrowie w
pow. Brzeżany, zm. 24 sierpnia 1966 w Buckley w Anglii) – polski
oficer, dowódca Armii Krajowej od 1 lipca 1943 do upadku
powstania warszawskiego 3 października 1944.
Urodził się w rodzinie Mieczysława Mariana Komorowskiego herbu Korczak
i Wandy Zaleskiej-Prawdzic. Spokrewniony z gen. Tadeuszem Rozwadowskim.
Karierę wojskową rozpoczął w armii austro-węgierskiej. W czasie I wojny
światowej służył na froncie rosyjskim i włoskim. W Wojsku Polskim od
1918. W wojnie bolszewickiej dowódca 12. Pułku Ułanów.
Brał udział w bitwie pod Komarowem (został w niej ranny).
Następnie m. in. instruktor jazdy konnej w Głównej Szkole
Artylerii i Inżynierii w Warszawie (1922–1923), uczestnik
olimpiady w Paryżu 1924 w jeździectwie, zastępca dowódcy 8 Pułku
Ułanów (1924–1926). W latach 1927–1938
dowódca 9. Pułku Ułanów.
W kampanii wrześniowej najpierw dowódca Ośrodka Zapasowego
Zgrupowania Kawalerii w Garwolinie, a następnie zastępca dowódcy
Kombinowanej Brygady Kawalerii płk Adama Zakrzewskiego w składzie Armii
Lublin.
W konspiracji komendant Obszaru Kraków ZWZ, Od maja 1940 generał
brygady; po dekonspiracji i przedostaniu się do Warszawy zastępca
Komendanta Głównego ZWZ – Dowódcy AK, od 1 lipca
1943 (formalnie od 17 lipca) Dowódca AK. Od marca 1944 generał
dywizji. Podjął decyzję o wybuchu powstania warszawskiego. Od 30
września 1944 – Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. Po
upadku powstania w niewoli.
Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie do 1946 był
Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie, 1947–1949
pełnił urząd premiera rządu RP na uchodźstwie. Od lipca 1956 wchodził w
skład emigracyjnej Rady Trzech.
Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (pośmiertnie 1995). Miał tytuł
hrabiowski, pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Korczak.
Żonaty od 1930 z Ireną hr. Lamezan-Salins (1904–1968),
córką generała Lamezana. Miał z nią dwóch synów:
Adama i Jerzego.
W 2004 gen. Tadeuszowi Borowi-Komorowskiemu został pośmiertnie nadany tytuł honorowego obywatela miasta Głowna.